"අසුර-1" හි සංශෝධන අතර වෙනස්කම්

16:20, 2 දෙසැම්බර් 2024 වන විට නවතම සංශෝධනය

යජුර්වේදයෙහි හා අථර්වවේදයෙහිත් පශ්චාත්කාලීන වෛදික සාහිත්‍යයෙහිත් අසුර ශබ්දය ප්‍රධාන වශයෙන් යෙදී ඇත්තේ දෙවියන්ගේ සතුරු කොටසක් හැඳින්වීම සඳහායි. ඍග්වේදයෙහි අවසන් මණ්ඩලවල ද දේවශත්‍රෑන් හැඳින්වීම පිණිස ඉතා විරල වශයෙන් අසුර ශබ්දය යෙදී ඇත. එහෙත් වරුණ සඳහාත් කලාතුරකින් අනෙක් ප්‍රධාන දෙවිවරුන් සඳහාත් යෙදුණු ගුණවාචකයක් වශයෙන් ද අසුර ශබ්දය එහි කිහිප පළක දක්නා ලැබේ. දේවශත්‍රෑන් හැඳින්වීමට මෙන් ම දෙවියන් හැඳින්වීමට ද පොදුවේ මේ ශබ්දය යෙදී තිබීම අථර්වවේදයෙහි දක්නා ලැබෙන විශේෂ ලක්ෂණයකි. මේ හේතුයෙන් අසුර ශබ්දයේ යථාර්ථය වටහා ගැනීම දුෂ්කරව පවතී. එය අසු (=ප්‍රාණ) ශබ්දය ප්‍රභව කොට ඇතැයි සැලකුවහොත් 'අවශ්‍ය වශයෙන් ම සජීව වූත් බලය හා ශක්තිය රැදුණා වූත්' යන අර්ථය එහි ඇතැයි පිළිගත යුතුය. සමහරු එහි 'ස්වාමියා' යන අර්ථය ඇතැයි ද එය එරුස් යන ලතින් වචනයට සමාන යයි ද සලකති. ඇසිරියානු අශ්ශුර් ශබ්දයත් වෛදික අසුර ශබ්දයත් අතර එක්තරා සම්බන්ධකමක් ඇතැයි ඇතැම් උගතුන් සිතන නමුත් බෙරිඩේල් කීත් ආදි පඬිවරු ඒ අදහස නොපිළිගනිති.

'දෙවියන්ගේ සතුරෝය' යන අර්ථයෙන් යෙදුණු අසුර ශබ්දයෙන් පහත් අදහසක් ගම්‍යමාන වුණු බව පැහැදිලිය. අසුරයන් අන්ධකාරය, අසත්‍යය, දෝෂය ආදි අප්‍රසන්න කරුණු හා සම්බන්ධ කොටසක් වශයෙන් සැලකුණේ එහෙයිනි. අසුර ශබ්දය 'මායා' ශබ්දය හා එක්ව නිතර යෙදුණු නිසාත් එහි මුල් අකුරින් නඤර්ථය දෙතැයි සිතා සුර (දේව) නොවූයේ අසුර යයි සාදා ගත් ජනප්‍රිය නිරුක්තිය නිසාත් ඊට පහත් අදහසක් දෙවුණු බව සිතිය හැකිය. මේ නිරුක්තිය හේතු කොට ගෙන උපනිෂද්වල දේව ශබ්දය වෙනුවට සුර ශබ්දය යෙදෙන්නට වන.

දෙවියන් මෙන් අසුරයෝ ද ප්‍රජාපතීහුගේ පුත්තු වෙති. එහෙත් ඔවුන් දෙවියන් මෙන් ප්‍රජාපතිහුගේ මුඛයෙන් පහළ නොවී ඔහුගේ ප්‍රශ්වාසයෙන් උපන්හයි ශතපථ බ්‍රාහ්මණයෙහි දැක්වෙයි.

අසුර ශබ්දයෙන් ස්වකීය දෙවිවරුන් හැඳින්වූ පාරසිකයෝ දේව ශබ්දයෙන් එම අසුරයන්ගේ සතුරන් හැඳින්වූහ. පාරසික දෙවිවරුන්ගේ (අසුරයන්ගේ) සතුරන් වූ නාඔංහෛථ්‍ය, ඉන්ද්‍ර, වාතො හා ශෞරු යන මොව්හු වෛදික ග්‍රන්ථයන්හි දක්නා ලැබෙන නාසත්‍ය, ඉන්ද්‍ර, වාත හා ශර්ව යන දෙවිවරු ම වෙති. බ්‍රාහ්මණ ග්‍රන්ථවල දක්නා ලැබෙන ශණ්ඩ, මර්ක (අවෙස්තා, මහ්ර්ක), කාව්‍ය උශනා (කඉ කාඕස්), ප්‍රහ්‍රාද කායාධව (අවෙස්තා, කයධ), ඍම (පාරසික, සල්ම්) ආදි අසුරයන්ගේ නම්වල පාරසික ලක්ෂණ දක්නා ලැබීම ද සැලකිය යුතු කරුණකි.

භාරතයේ දී ආර්යය ජනයාගේ සතුරන් ද අසුර සංඛ්‍යාවෙහි ලා ගැනුණු බව අසුරයන් විසින් භාවිත කරන ලද ම්ලේච්ඡ පාඨයක් වශයෙන් "හෙ‘ලවො" යන්නක් ශතපථ බ්‍රාහ්මණයෙහි දක්වා තිබීමෙන් හැඟී යයි. මෙය වෛදික "හෙ‘රයඃ" (කොළ සතුරෙනි) යන්නෙහි ම විකෘතියකැයි සිතිය හැකිය.

බෞද්ධ මතය

අසුරයන් පිළිබඳ තොරතුරු බෞද්ධ සාහිත්‍යයෙහි ද එයි. මුල දී ඔවුන් දෙවියන් හා සමඟ තව්තිසා දෙව්ලොව එක්ව විසූ බවත් සක් දෙව්රදව උපන් මඝ මාණවකයා ස්වකීය රාජ්‍යය ඔවුන් හා බෙදා ගැනීමට නොකැමැතිව උපායෙන් සුරා පොවා මත් කොට ඔවුන් සිනේරු පව්වෙන් පහළට හෙළවා ලූ බවත් ඔවුන් වැටුණු තැන අසුර භවන නමින් හැඳින්වෙන බවත් පෙළ අටුවා පොත්වල සඳහන් වෙයි. උපායෙන් තමන් දෙව්ලොවින් පන්නා දැමූ හෙයින් දෙවියන්ට එරෙහිව අසුරයන් නැඟී සිටීම හේතුකොට ගෙන සිදුවුණු දේවාසුර සංග්‍රාමයන් පිළිබඳ තොරතුරු ත්‍රිපිටකයේ නිකාය ග්‍රන්ථවල පවා දක්නා ලැබේ (සුරාසුර යුද්ධය බ.).

අසුරයන්ගේ ප්‍රධානයා හෙවත් රජු හැඳින්වෙන්නේ අසුරින්ද නමිනි. ත්‍රිපිටකයේ දක්නා ලැබෙන අසුරින්දයන් අතුරෙහි වේපචිත්ති (සං. විප්‍රචිත්ති) සහ රාහු ඉතා ප්‍රකටයහ. පහාරාද (සං. ප්‍රහ්ලාද හෙවත් ප්‍රහ්‍රාද), සම්බර (සං. ශම්බර), වේරෝචන (සං. විරෝචන), බලි, සුචිත්ති (සං. සුචිත්‍ර) හා නමුචි යන අසුරින්දයන්ගේ නම් ද ත්‍රිපිටකයෙහි පළින් පළ සඳහන් වෙයි. මොවුනතුරෙන් පහාරාද (ප්‍රහ්ලාද) ගේ පුත්‍රයා වේරෝචන (විරෝචන) බවත් ඔහුගේ පුත්‍රයා බලී බවත් සංස්කෘත සාහිත්‍යයෙන් පෙනේ.

ශක්‍රයා විසින් පරදවනු ලැබීමෙන් පසු අසුරයන් සමුද්‍රයෙහි වෙසෙතැයි ද ඔවුන් මායා බලයෙන් හා මහත් ඉසුරෙන් යුක්තයහයි ද කියනු ලැබේ. ඔවුන් වාසව (ශක්‍රයා) ගේ සොහොවුරන් බව ද කිසි තැනක සඳහන් වෙයි. අසුරයන් සුජාතා නම් අසුර කන්‍යාවකගේ පුතුන් බවත් සිනේරු පවු මතින් වැටෙන අතරතුර සිහි එළඹී ඉන් මතු කවරදාකවත් සුරා නොබොන්නට ඉටා ගත් බැවින් ඔවුන්ට අසුර යන නම ඇති වූ බවත් බුද්ධඝෝෂ හිමියෝ කියති. මුල දී තව්තිසා දෙව්ලොව විසූ හෙයින් 'පුබ්බදේව' යනු ද ඔවුන්ට නමකි.

දානවේඝස ය කාලකඤ්ජක යයි අසුර ගණ දෙකක් ත්‍රිපිටකයෙහි සඳහන් වෙයි. දානවේඝසයන් දුනු ගත් අතැතිව සිටියහයි ද බිහිසුණු පෙනුමකින් යුක්ත වූ කාලකඤ්ජකයන් ඉතා ම පහත් අසුර ගණයට අයත් වූහයි ද කියනු ලැබේ. මේ හැර පූර්වදේවාසුර, විනිපාතිකාසුර, වේමානිකපේතාසුර, නේරයිකාසුර, කාලකඤ්ජකාසුර යයි අසුර ගණ පසක් බෞද්ධ සාහිත්‍යයෙහි නොයෙක් තන්හි සඳහන්ව ඇත්තේය. අසුරයන් බීභත්සයහයි (පා. බීභච්ඡ) අංගුත්තර නිකායට්ඨකථාවෙහි දැක්වෙයි.

(කර්තෘ: ඇස්.ඩබ්ලිව්. ඈපා සෙනෙවිරත්න)

(සංස්කරණය: 1965)