අම්මාවරුන්ගේ ලෙඩ
මෙනමින් හැඳින්වෙන්නේ පැපොල්, සරම්ප, වසූරිය, අඩප්පර වැනි ඇතැම් බෝ වෙන රෝගය. මෙබඳු රෝග වැඩි වශයෙන් ම පැතිරෙන්නේ වසන්ත සෘතුවේ දී බැවින් ඒවාට භාරත දේශයෙහි වසන්ත රෝග යයි ව්‍යවහාර වේ. මෙවැනි රෝගවලින් භයට හා විස්මයට පත් පැරැන්නෝ ඒවා දේව කෝපයෙන් හටගන්නා ලෙඩ යයි සිතූහ. ඉන්දියාවේ ඇතැම් ප්‍රදේශවල එම රෝග කාලි දෙව්දූ වැනි දේවමාතාවරුන් විසින් කරනු ලබන බව ඇතැම් විට විශ්වාස කරනු ලැබීය. මෙම රෝගවලට අධිපති හැටියට පත්තිනි දෙවියෝත් අම්මාවරුන් අපරට ජනයා විසින් පුදනු ලබත්.
දුර්ගා නැතහොත් කාලිමාතාව මෙම රෝග ඇති කළ අන්දම දැක්වෙන හින්දු දේව කථාවක් පහත දැක්වේ.
තම පියාගේ නිවසෙහි පැවැත්වුණු කිසියම් සංග්‍රහයක් සඳහා තම ස්වාමියා වූ මෙහෙසුරුට ආරාධනා නොකොට තමාට පමණක් ආරාධනය කිරීමෙන් පියා විසින් නිගාවන් කරන ලදැයි දුර්ගා සිතුවාය. පියාගේ එම ක්‍රියාවට හේතුව තමාට විපක්ෂ පිරිසකගේ බසට ඔහු ඇහුම්කන් දීම බව දැනගත් ඕ තොමෝ ඉවසුම් නොදෙන කෝපයට පත් වූවාය. අමෝරාගත් කඩුපතක් අතින් ගෙන ඕ සතුරන් නැසුමට පටන් ගත්තාය. සතුරන් නසත් නසත් ම කෝප වේගය උත්සන්න වූයෙන් දුර්ගාවගේ ප්‍රකෘති සිහිය ද වෙනස් විය. එයින් වූයේ සතුරන් හා මිතුරන් හඳුනාගත නොහැකිව සතුරු නොවූවන් ද ඇගේ කඩුපහරට ලක්වීමයි.
සිය පත්නියගේ කෝපවේගය භයානක ඥාති සංහාරයකට හේතු වූ බව ඊශ්වරයාට සිහි වූයේ මෙවිටයි. මේ විපත වළකාලීමට නම් දුර්ගාවගේ සිහිය ප්‍රකෘති තත්වයට පැමිණවිය යුතු විය. එසේ කළ හැකි වන්නේ සිය සිරුර ඇගේ පිය පහසට ලක් වුවහොත් පමණක් බව දත් මෙහෙසුරා දුර්ගා යන මග දිග ඇදී සිටියේය. ඇගේ පාද තලය හිමියාගේ උර මත වදිත් ම ඇගේ විකෘති සිහිය ප්‍රකෘති තත්වයට හැරිණි. නොසිහියෙන් කළ ජීවිත සංහාරය එයින් පසු නතර විය. එහෙත් තමාගේ විරුද්ධකරුවන් තවද බොහෝ සේ ඉතිරිව ඇති බව දත් දුර්ගා ඔවුන් නසාලීමට ඇතැම් බෝවෙන රෝග විසුරුවා හැරියාය.
පූර්වෝක්ත වසංගත රෝග පැතිරෙන කාලයන්හි දී ඒ ඒ පළාත් පවිත්‍ර කොට දේවෝපහාර පිණිස ගම්මඩු, දෙවොල්මඩු නටනුයේ ද අං ඇදීම්, පේළි යෑම් ආදි දෙවියන්ට පුද පිණිස යයි සැලකෙන කටයුතු කරනුයේ ද වසංගත රෝග හා සම්බන්ධයෙන් පවත්නා විවිධ විශ්වාසයන්ගේ බලපෑම හේතුකොටගෙනය.
කර්තෘ:ඒ.ඩබ්ලිව්. විලියම් අල්විස්
(සංස්කරණය:1963)
