සූවිසි මුනි සාන්තිය
සූවිසි බුදුවරුන්ගේ ගුණ සංග්‍රහ කරමින් කවි සැත්තෑවකින් යුතු ව සාන්තිකර්මය පිණිස රචිත සිංහල පද්‍යාවලියකි. මෙහි කර්තෘ අඥාත ය. සියම්රට සිට ලක්දිවට පැමිණ උපාලි ආදි භික්ෂූන් ව්‍යවහාර කළ මූෂික, වෘෂභාදි වර්ෂනාමයන් මෙහි සඳහන් ඇති හෙයින් මෙය මහනුවර කීර්ති ශ්‍රී රාජසිංහ රජුගේ සමයෙහි විසූ උසස් කවියෙකුගේ කෘතියක් ලෙස අනුමාන කෙරේ. ප්‍රමාණයෙන් කව් සම සැත්තෑවකින් සමන්විත ය. කෝමල පදයෙන් හා මධුර වෘත්තවලින් බැඳුණු මෙහි පද්‍ය ඉතා රසවත් වේ. සූවිසි බුදුවරුන්ගේ ගුණ පවසමින් සාන්තිය දක්වා ඇති හෙයින් ග්‍රන්ථය ද 'සූවිසි මුනි සාන්තිය' නම් විය.
මෙහි මුල පද්‍ය සයකින් සාමාන්‍ය කාව්‍යයක මෙන් රත්නත්‍රයාභිවාදනාදිය දක්වා තිබේ. සත්වැන්නෙහි පටන් 30 වැන්න තෙක් සූවිසි විවරණය ද 31 වැන්නෙන් සිදුහත් බෝතුන්ගේ බුදුවීම ද 32 පටන් 56 වැන්න තෙක් දීපඞ්කරාදී බුදුවරයන්ගේ ශරීර ප්‍රමාණය හා ආයුෂ ද අවසානයෙහි පද්‍ය තුදුසකින් සත්සති ආදිය ද බුදුගුණ වර්ණනා කිරීමට යොදා ගෙන තිබේ.
තවද ඒ බුදුගුණබලයෙහ් මූෂිකාදි ද්වාදශවර්ෂයෙහි උපද්‍රවය, මේෂ වෘෂභාදී රාශී දෙළොසෙහි අපලය, අස්විදාදි සත්විසි නැකතින් වන උවදුරුය, සත්දින අපලය යන මෙතෙක් අපල උපද්‍රව දුරුවන සේ සාන්තිය දක්වා ඇත්තේ ය. මෙය ආතුර - ඇදුරු දෙපක්ෂයට ම ප්‍රිය උපදවන නිබන්ධයෙකි. දෙවැනිවර මුද්‍රයෙන් ප්‍රසිද්ධ කරවන ලද්දේ 1908 වැන්නෙහි ය.
(කර්තෘ: ලබුගම ලංකානන්ද හිමි: 1957)
(සංස්කරණය නොකළ)
