සුප්පියා
ගෞතම බුද්ධ ශාසනයෙහි ගිලනුන්ට උවටැන් කරන උපාසිකාවන් අතර අගතැන් පැමිණි මෝ තොමෝ ශ්‍රද්ධාවත් උපාසිකාවක් වූවා ය (එතදග්ගං භික්ඛවෙ මම සාවිකානං ගිලානූපට්ඨාකීනං යදිදං සුප්පියා, එතදග්ගපාළි, අං.නි.1). සුප්පිය උවසු තෙමේ මැයගේ සැමියා ය. හේ ද සැදැහැත්තෙක් විය. මෝ තොමෝ පළමු බුදුන් දැක්මේ දී ම සෝවාන් වූ උවැසියකි.
බරණැස කුලගෙයක උපන් මෝ තෙමෝ බණ අසනු පිණිස දිනෙක විහාරයට ගියා එක් ගිලන් භික්ෂුවක් දැක උන්වහන්සේට උවටැන් කරනු රිසි වූවාය. තෙරුන්ගෙන් අවශ්‍ය කුමක්දැ'යි ඇසූ කල්හි මස් වළඳනු කැමති බැව් කීයෙන් මස් ගෙන එනු වස් මෙහෙකාරියක පිටත් කර යැව්වා ය. එහෙත් එදින මස් ලබා ගත නොහැකි විය. කෙසේ හෝ ගිලන් භික්ෂුව මසින් සඟහමියි සිතූ ඈ සිය කලවයෙන් මස් කැබැල්ලක් කපා එයරස මුසු කොට පිස තෙරුන්ට පිළිගන්වන ලෙස මෙහෙකාරියට කීවා ය. තමා ගැන ඇසුවොත් ගිලන් ව වැතිර සිටින බව දන්වන ලෙස ද නියම කළා ය.
නිවසට පැමිණි සුප්පිය උපාසකයා මේ සිද්ධිය දැකීමෙන් ශෝකයට පත් නොවී ය. ඔහුගේ සිත සතුටින් පිරී ගියේ ය. ඉන් නොනැවතී තව තවත් කුසල් රැස් කර ගැනීමට අදහස් කළ හේ දන් සාදා දුන් පාමොක් බික් සඟනට ඇරයුම් කෙළේ ය. දානයට පැමිණි බුදුහු ද උපාසිකාව කොහිදැ’යි විචාලහ. ඇය ගිලන් ව සිටිති’යි ඔහු කී නමුදු නැවතත් උන් වහන්සේ ඇය දකිනු රිසියෙමි'යි කීහ. එවිට ඈ බුදුන් අභිමුවට එළඹ පසඟ පිහිටුවා නමස්කාර කළා ය.
එකෙණෙහි ම බුද්ධානුභාවයෙන් ඇගේ ගිලන් බව අතුරුදන් විය. ඉක්බිති බුදුහු ඇගෙන් සියලු පවත් විචාරා වෙහෙරට ගොස් ගිලන් ව සිටි භික්ෂුවට අවවාද කළහ. භික්ෂූන් විසින් මනුෂ්‍ය මාංස අනුභව නොකළ යුතු යයි විනය නීතියක් පනවන ලද්දේ මේ සිද්ධිය මුල් කරගෙන ය.
මැය විසින් ග්ලානෝපස්ථායක උපාසිකාවන්ගේ අග්‍රස්ථානය ප්‍රාර්ථනා කරන ලද්දේ පදුමුත්තර බුදුන් කාලයෙහි ය.
(කර්තෘ: ජයන්ත විමලසේන: 1957)
(සංස්කරණය නොකළ)
