අවන්ධ්‍යතාව
අවන්ධ්‍යතාව හෙවත් නොවඳ බව (Fertility) සියලු ම ප්‍රාණීන් පිළිබඳව කිව හැකි ලක්ෂණයක් වුවද, මෙහි දී අපගේ සැලකිල්ලට භාජන වන්නේ මනුෂ්‍යයාගේ එකී ලක්ෂණය හෙවත් දරුවන් ප්‍රජනනය කිරීමේ ශක්තිය පමණි. ප්‍රජනන ශක්තිය කවදත් මිනිසාගේ කුතුහලයට භාජනව පැවති කරුණකි. දේව වරයෙන් ද මන්ත්‍ර ගුරුකම්වල බලයෙන් ද දරුපල ලබාගත හැකිය යන විශ්වාසයක් ඇතැමුන් අතර එදා මෙන් ම අදත් පවතී. දරුවන් ලබා ගැනීම සඳහා ස්ත්‍රීන් විසින්, ජපකළ මෙවුල්දම් හා සුර පලඳින ලද්දේ මෙකී විශ්වාසය උඩය. පොළෝ පස ස්ත්‍රී ගර්භයටත් වර්ෂාව ශුක්‍රාණුවටත් සමාන යයි අතීතයේ ඇතැම් මනුෂ්‍ය ජාතීහු කල්පනා කළහ.
සියලුම මනුෂ්‍ය ජාතීහු දරු පල ලබාගැන්මට ආශා ඇත්තෝය. එහෙත් මේ ආශාව දැඩි වශයෙන් පවත්නේ තවමත් ආදිකල්පික පිළිවෙළට ම ජීවත් වන නොදියුණු ගෝත්‍රිකයන් අතරය. ගෝත්‍රය විශාල වුණු තරමට එහි ශක්තිය ද වැඩි වෙයි. ගෝත්‍රය විශාල වන්නේ ගෝත්‍රිකයන්ගේ අවන්ධ්‍යතාව වැඩි වූ ප්‍රමාණයටය. එබැවින් වන්ධ්‍යතාව හෙවත් වඳ බව ඔවුන් නුරුස්සන ලක්ෂණයකි. වර්තමාන සමාජය ද ස්ත්‍රියගේ හෝ පුරුෂයාගේ වඳබව දුකට කරුණක් හැටියට බොහෝ විට සලකයි. වන්ධ්‍යතාව නිසා අඹුසැමියන් අතර අවුල් හා අසමගිකම් හටගෙන ඇතැම් විට ඒවා දික්කසාදවලට පවා හේතු විය හැකිය. ආවාහ විවාහ උත්සවවල දී නෑදෑහිතවතුන් යුවතිපති දෙදෙනාට දරු සම්පත් ලැබේවායි පැතීමක් කරනු බොහෝ විට දක්නට ලැබේ. ස්ත්‍රියක පුරුෂයකුට සරණපාවා දීමට පෙර ඇය සෙල්මුවා හෝ දළමුවා ශිව ලිංගයක් හා ආශ්‍රයට පැමිණවීම ඇතැම් හින්දූන්ගේ සිරිත විය. වඳ ගැහැනියකගේ උදරය තඹමුවා දෙවි පිළිමයකින් පිරිමැදීම එක් කලෙක චීනයේ පැවති සිරිතකි.
දරුවකු පිළිසිඳ ගැනීමට නම් සංසේවනය හෙවත් ශුක්‍රාණු බීජ සංයෝගය අවශ්‍යමය. සංසර්ගයේ දී යෝනි මාර්ගයෙහි තැන්පත් වන ශුක්‍රාණු ග්‍රෛවී මාර්ගය ඔස්සේ ගර්භාශයික කුහරයටත් එතැනින් පැලෝපීය නාලයටත් පිවිසේ. සාමාන්‍ය පුරුෂයකුගෙන් එක් මෝචනයක දී ශුක්‍රාණු කෝටි 30–40 පමණ පිට වේ. ස්ත්‍රියකගේ එක් ඔසප් වාරයක සිට ඊළඟ ඔසප් වාරය පැමිණෙන කාලය අතරතුර දී ඩිම්බකෝෂ දෙකින් එකකින් එක් බීජයක් පමණක් හටගනී. මේ බීජය සංසික්ත විය හැක්කේ එක් දිනක් පමණ කෙටි කාලයක් තුළ දී පමණය. බීජය පවත්නේ මෙතරම් කෙටි කාලයක් බැවින් ශාස්ත්‍රයේ හැටියට නම් ප්‍රතිසන්ධියක් ඇතිවිය යුත්තේ ස්ත්‍රී බීජය හටගෙන දවසක් දෙකක් ඇතුළත සංසර්ගය ඇති වුව හොත් පමණි. එනම්, සාමාන්‍යයෙන් ඊළඟ ඔසප්වාරයට දවස් 14කට පමණ ප්‍රථමයෙන් සංසර්ගය ඇති වුව හොත් පමණි. සාමාන්‍ය ශරීර සෞඛ්‍යයෙන් යුත් අඹුසැමි යුවළකට දරුඵල නැති විට ඔවුන් වඳ ද නැද්ද යන වග ස්ථීර වශයෙන් නිගමනය කළ හැක්කේ විවාහ වී යටත් පිරිසෙයින් අවුරුදු දෙකක්වත් ගත වූ පසු පමණි. සම්පුර්ණයෙන්ම වඳ යයි කිව හැකි විවාහ ඇත්නම් ඇත්තේ ඉතා ස්වල්පයකි. නියත අවන්ධ්‍යතාව හෝ පූර්ණ ප්‍රජනන බලය කියා දෙයක් මනුෂ්‍යයන් කෙරෙහි නොමැතියි. සත්ව විශේෂයක් හැටියට සාපේක්ෂ වශයෙන් බලන කළ මනුෂ්‍ය වර්ගයා අවන්ධ්‍ය යයි කිව යුතුය. අඹුසැමි දෙපක්ෂයෙන් එක් පක්ෂයක අවන්ධ්‍යතාව ඌන නම් ඒ අඩුව අනික් පක්ෂයේ අධික අවන්ධ්‍යතාවෙන් පිරිමැසේ. ස්ත්‍රී පුරුෂ දෙපක්ෂයේම අවශ්‍යතාව වයස අනුව අඩුවැඩි වේ. ස්ත්‍රියකගේ අවන්ධ්‍යතාව උච්ච ස්ථානයට පැමිණෙන්නේ අවුරුදු 30ට අඩු වියේ දීය. පුරුෂයන්ගේ අවන්ධ්‍යතාව 40 වැනි වියෙන් පසු අඩුවන නමුදු වයසට ගොස් සිටින පුරුෂයන් තුළ පවා අධික අවන්ධ්‍යතාවක් තිබිය හැකිය.
අඹුසැමි යුවළකගේ වන්ධ්‍යාතාවට හේතු රාශියකි. ඒවායින් සමහරක් ප්‍රධාන හේතු ද සමහරක් අප්‍රධාන හේතු ද වේ. එකම හේතුවක් පමණක් යුවළකගේ වන්ධ්‍යතාවට සාධක වන්නේ කලාතුරකිනි. වන්ධ්‍යතාව දක්වන අවස්ථාවලින් 50%ක දී පමණ එම අස්වාභාවික ලක්ෂණය ඇත්තේ පුරුෂයා කෙරෙහිය. වෘෂණය සෑහෙන පමණ පහත් නොවීම, වර්ධනයෙහි ඇති ඌනතා, අඩප්පර (කම්මුල්ගාය) හා ගොනෝරියා (සුද බින්දු) වැනි ප්‍රදාහ රෝග යන මේවා පුරුෂයන්ගේ වඳ බවට ප්‍රධාන හේතු වේ. ස්ත්‍රිය වඳ වීමට හේතු නම් ඩිම්බ කෝෂවල ඩිම්බ නොතිබීම, වැදූ ගෙයි සන්නිපාතය, ක්ෂය රෝගය, ගොනෝරියා ආදි ප්‍රදාහ රෝග නිසා නාල හිරවීම, ග්‍රෛවී රෝගයක් නිසා ශුක්‍රාණුවලට අහිතකර ස්‍රාව ඇතිවීම යන මේවාය.
විවාහයකින් දරුඵල නොලැබීමට හේතු සෙවීමට නම් ස්ත්‍රී පුරුෂ දෙදෙනාම කායික පරීක්ෂණයට භාජන කිරීමත් අවන්ධ්‍යතාවට අවශ්‍ය මූලික ලක්ෂණ ඇද්දැයි නිශ්චය කිරීම සඳහා විශේෂ පරීක්ෂණයක් පැවැත්වීමත් අවශ්‍යයි.
එබැවින් වන්ධ්‍යතාවට පිළියම් කිරීම රඳාපවත්නේ ඊට හේතුවන සාධක උඩය. ආහාරයට 'සී' විටමින් එකතුකිරීම, ඇතැම් හෝමෝන ශරීරගත කිරීම, ධරාවේ ග්‍රීවය විස්තාරණය කිරීම ආදි අත්හදාබැලීම්වලින් ඇතැම් විට සාර්ථක ප්‍රතිඵල ලබාගත හැකියි. එසේ නොවන අවස්ථාවල දී අඹුසැමි යුවළ අංග සම්පූර්ණ පරීක්ෂණයකට භාජන කිරීමෙන් හෙළිවන සාධකවලට සරිලන පරිදි පිළියම් කළහොත් පමණකි, වැඩක් වනුයේ.
(කර්තෘ: ෆ්ලෝරන්ස් ඒ. රාම් අලුවිහාරේ)
ආයුර්වේද මතය වඳබව යටතේ දැක්වේ.
(සංස්කරණය: 1965)
