ජිනදාස, ජී. පී. (1900-1926)
ජිනදාස, ජී. පී. (1900-1926). ලේඛකයකු, කවියකු, චතුර කථිකයකු ලෙසින් බොහෝ දෙනාගේ ආදරයට ලක්වූවෙකි. දකුණු ලක ගිරුවායට අයත් බෙලිඅත්ත නම් ගමෙහි 1900 දී උපත ලද හේ තරුණ වියෙහි ගමේ පාසලේ ගුරුවරයකු වශයෙන් සේවය කරන්නට විය. එකල ඉංගිරිසිය උගත් සිංහල පුරුෂ පක්ෂයෙහි සමාජ ඇඳුම කලිසම, කබාය වූ අතර සෙසු සිංහලයන්ගේ ඇඳුම වූයේ රෙද්ද හෝ සරම සහ කබායයි. මෙසේ ඇඳුමින් පවත්නා වෙනස ජාත්‍යභිමානය නැසී ජාතියේ පිරිහීමට හේතුවක් යැයි සිතූ ඉංගිරිසි උගත් ඇතැම් සිංහල කෙනෙක් අද ජාතික ඇඳුම නමින් දන්නා ඇඳුමට මුල් වූ ඇඳුම පිළියෙල කරගෙන ඉන් සැරසී සෙස්සන්ටත් එය ප‍්‍රියමනාප කරවන ප‍්‍රචාරයක් කළහ. ජී. පී. ජිනදාස ද එයින් ප‍්‍රබෝධවත් වූයේ ජාතික ඇඳුම ඇඳ ගුරුසේවය කරමින් ම සිංහලයන්ගේ සිත්හි ජාතික හැ`ගීම් මොළවන ගද්‍ය පද්‍ය නිබන්ධනයන් කර පුවත් පත් ස`ගරාවනට යවා පළකරවීමෙන් මහජන සේවය ද කරන්නට පටන් ගති. (ඡායාරූපය)
ඔහු බෙලිඅත්තේ නිදහස් කියැවීම් ශාලාවක් ද තරුණ කථිකෝදය සමිතිය නමින් සමිතියක් ද පිහිටුවාලී ය. ක‍්‍රමයෙන් ඔහු වෙත මහජනාදරය ඇදී ගියේ ය. එයින් ඇති වූ උද්‍යෝගය නිසා නිදහස් සේවයට ළය දුන් හේ පාඨශාලාචාර්ය ධුරයෙන් අස් ව 1921 දී ‘පියබස’ නම් සඟරාව අරඹා එමගින් අන්‍යයන්ගේ සිත්හි සියබස, සියදෙස, සියරැස ගැන ඇල්ම වඩවාලන ගද්‍ය පද්‍ය පළ කරන්නට වන්නේ ය. හේ පුවත්පත් සඟරාවනට ගද්‍ය පද්‍ය සපයා යැවීම ද නොනවත්වා ම කෙළේ ය.
‘සිරිසර’ සඟරාවේ සෑම කලඹක ම ‘ප‍්‍රතිචීනමත’ මැයෙන් පළවූ කවි පන්තිය ඔහුගේ කවිත්වය පෙන්නුම් කරන්නක් විය. 1921 දී සමස්ත ලංකා සාහිත්‍ය සමිති සම්මේලනය මගින් පැවැත්වුණු කථික තරගයකට ඉදිරිපත් ව එහි අග‍්‍රස්ථානය ගැනීමෙන් ඔහු ස්වකීය චතුර කථිකත්වය ද පළ කෙළේ ය. ‘රණස්ගලූ තෙර සාමීන්ගේ මත’, ‘පෑලදිග මත’, ‘ස්වර්ණ වාක්‍ය ශතකය’, ‘මවුපියන්ට ලියුමක්’ යන පොත්් ද ‘සිරිසුනන්ද’, ‘දෙහි අච්චාරු’ යන ස`ගරා ද ජිනදාසයන්ගේ කෘතීන් ය. ‘දෙහි අච්චාරු’ ප‍්‍රතිවාදීන් නිගන්වා ඔවුන් නිහඬ කරවීමේ අදහසින් අරඹා එහි නමට සරිලන සේ පළකරන ලද්දේ ය. වයස 26 දී ඔහු අකල් මරණයට පත්වීම පුවත්පත් කලාවට මහත් අභාග්‍යයක් විය.
ඞී. සී. දිසානායක
