සුබාහු
මේ තෙරණුවෝ ගෞතම බුද්ධ ශාසනයෙහි ශ්‍රාවකයන් අතරෙහි රහත් බවට පත් භික්ෂුවකි.
පාවා නුවර මල්ල කුමරෙකු වූ මෙතෙමේ ගෝධික, වල්ලිය, උත්තිය යන අන්‍ය මල්ල රජ දරුවන් සමඟ දැඩි මිත්‍රත්වයෙන් වාසය කළේ ය. දිනෙක කපිල වස්තු නගරයට ගිය මොවුහු එහි දී බුදුන් විසින් ශාක්‍ය රජවරුන් උදෙසා දක්වන ලද යමක මහා ප්‍රාතිහාර්ය දැක පැහැදී ගත්හ. ඉක්බිති සිව්දෙනා ම බුදුන් වෙත පැවිදි ව රහත් බවට ද පැමිණියහ.
බිම්බිසාර රජතුමා මුන් වහන්සේ කෙරෙහි විශේෂයෙන් පැහැදී සිටියෙකි. වරෙක රජතුමා රජගහ නුවර කුටි සතරක් කරවා සිව්දෙනා වහන්සේට ම එහි වස් විසීමට ආරාධනා කළේ ය. උන් වහන්සේලා ඇරයුම පිළිගෙන එහි වස් විසූහ. කුටි සතර කර වූ නමුත් රජුට එහි වහල් සෙවීමට අමතක විය. මේ හේතු කොට ගෙන වර්ෂා කාලයෙහි ද වැසි ඇති නොවූ හෙයින් මහ නියඟයක් ඇති විය. මේ දැනගත් රජු තමන්ගෙන් අතපසු වූ එම කර්මාන්තය නිම කළ පසු තෙරුන්ගේ ආනුභාවයෙන් වැසි ලැබී නියඟය අවසන් විය.
සුබාහු තෙරුන්ගේ සහ ගෝධික, වොල්ලිය, උත්තිය යන තුන් දෙනාගේ මිත්‍ර ධර්මය මීට අනූනව කල්පයකට පෙර කාශ්‍යප බුදුන් සමයෙහි සිට ම පැවත ආ බව සඳහන් වේ. අපදානපාළියෙහි සඳහන් ඤාණසඤ්ඤක තෙරුන් මුන් වහන්සේ බවට අදහසක් පවතී.
(කර්තෘ: ජයන්ත විමලසේන)
(සංස්කරණය නොකළ)
