හැංගිමුත්තන් කෙළිය
කුඩා දරුවන් අතර බෙහෙවින් ජනප්‍රිය ළමා ක්‍රීඩාවකි. මෙය ලංකාවේ බොහෝ ප්‍රදේශවල දක්නට ලැබේ.
හැංගිමුත්තන් කෙළිය සදහා ක්‍රීඩකයන් සමූහයක් අවශ්‍ය වේ. ඔවූහූ පළමුව සැගවුණු අය සෙවීමට එක් අයෙකු තෝරා ගනිති. ක්‍රීඩකයන් විසින්ම තීරණය කර ගන්නා ලද ස්ථානයකට වී ඔහු ඇස් වහගෙන සිටිය යුතුය. එවිට අනෙක් අය සැඟවෙති. එක්කෝ ඔවුහු ‘හූ’ශබ්දයෙන් තමන් සැඟවී අවසන් බව සොයන්නට දන්වති. නැතහොත් සියය හෝ ඊට ආසනන සංඛ්‍යාවක් දක්වා ගණන් කොට සැඟවුණු අය සෙවීමට පැමිණෙන ලෙස සොයන්නාට නියම කරති.
පළමුවෙන් ම සොයා ගනු ලැබූ තැනැත්තා ඊළඟ වාරයේ සොයන්නා විය යුතු ය. එහෙයින් එක් අයකු සොයා ගත් පසු අන්‍යයන්ට සැගවී සිටි ස්ථාන වලින් එළියට එන ලෙස සොයන්නා කෑ ගසා පවසති. එහෙත් ඇතැම් විට සොයන්නා සැඟවුණ මුත් සියලු දෙනා ම සොයා ගන්නා තුරු ක්‍රීඩාව අවසන් නොවේ. බොහෝ ප්‍රදේශ වල සොයන්නා විසින් ක්‍රීඩාවට සහභාගී වූ සියල්ලන්ම සොයන තුරු පරාජිතයා යැයි සැළකේ.
ඉන්දියානූ ගම්බද දරුවන්ගේ හැංගි මුත්තන් කෙළිය මීට වෙනස් වන්නේ මදකිනි. අල්ලන්නාගේ ඇස් වසා සිටින්නා ‘දායී’නමින් හැදින්වේ. හැංගී සිටිනනන් ඇල්ලීමට පෙර ‘දායී’ අසලට විත් ඔහු ඇල්ලුවේ නම් අල්ලන්නාට ඔවුන් ඇල්ලිය නොහැක. එහෙයින් දායි වුඩ්වල් ගසකට සමාන වේ. මුලින් ම අල්ලා ගත් අය ඊළඟ වටය සඳහා අල්ලන්නා වේ.
ඉන්දියානු ගම්බද දරුවන් හඳපානේ කරන හැංගි මුත්තන් කෙළියක් ද වේ. අල්ලන්නා සඳ එළිය ඇති ස්ථානයක සිටිය දී අන්‍යයෝ කළුවර තැන්හි සැඟවෙත්. අල්ලන්නාට කළුවර ස්ථානයන්ට යා නොහැක. සඳ එළියට එන අය පමණක් ඇල්ලිය යුතු ය. මෙය සඳ එළිය මනාව ඇති රාත්‍රී කාලයෙහි ඉන්දියානු ගම්බද පිරිමි දරුවන්ගේ ප්‍රියතම ක්‍රීඩාවකි.
(කර්තෘ: පණ්ඩුල ඇඳගම; දේවිකා ප්‍රියදර්ශනී එදිරිවීර: 1968; 1975)
(සංස්කරණය නොකළ)
