හිං
රාශි චක්‍රයට අයත් නැකත් විසිඅට අද නැකතෙන් ආරම්භ වී එකකට නැකත් හත බැගින් යම, කාල, වායු, මෘත්‍යු යයි හිං සතරකට බෙදා තිබේ. අද නැකත පටන් නැකත් හතක් යම හිතයි. හත නැකත පටන් හතක් කාල හිතයි. පුවසළ පටන් හතක් වායු හිතයි. උතුරු පුවුප පටන් හතක් මාත්‍යු හිතයි. මේ හිං හතර මීට වඩා වෙනස් ක්‍රමයකට රාශිවලට සමබන්ධකර තිබේ. ඒ අනුව මේෂ, වෘෂභ, මිථුන යන රාශි තුන යම හිනට ද කටක, සිංහල කන්‍යා, යන රාශි කාලහිනට ද තුලා, වෘශ්චික, ධානු යන රාශි වායු හිනට ද මකර, කුමභ්, මීන යන රාශි මෘත්‍යු හිනට ද ඇතුළත් කර තිබේ. ඇතැමෙක් කටක නිවර්තනය, යාම්‍යක්ෂණ නිමිත් හෙවත් යම හිනයයි ද නිරක්ෂ රේඛාව මතුයෙහි වූ දක්ෂික කාල සන්ධිය කාලක්ෂණ නිමිත්ත හෙවත් කාලහිනයයි ද කියත්. ඉන්ද්‍රගරුළුව නමැති පෞරාණික ගුප්ත ශාස්ත්‍රය හා සබඳකම් ඇති මේ හිං හතර පිළිවෙළින් සිංහ, නාග, ඇත්, ඇත්, ගුරුළු යන යෝනිවලට හිමි කර තිබේ. වර්ෂය හතරට බෙදා එක් එක් හිනට තුන් මස බැගින් ගෙන හිහතර අටකෙනාට සම්බන්ධ කර ඉෂ්ටානිෂ්ට ඵල නිගමනය කනර ක්‍රමයක් ද එහ ිදැක්වේ. යමෙකුගේ උත්පත්තිය සිදු වූ වේලාව අනුව සකස් කර ගත් කේන්ද්‍රයෙහි ශුභාශුභ ළුල විනිශ්චය කිරීමේ දී ද කන්‍යාවකගේ ප්‍රථම රජෝවහනය සිදු වූ වේලාවට අනුව ඇගේ අනාගතය පිළිබඳ ඉෂ්ටානිෂ්ට ඵල නිගමනයේ දී ද ඉන්ද්‍රගුරුළු නිමිති ශාස්ත්‍රාදියෙහි දී ද හිං ප්‍රයෝජනවත් වේ. මෙකී ප්‍රධාන හිං හතර හැර අප්‍රධාන වශයෙන් සැලකනෙ හං හතරක් ද තිබේ. ඒවා ‘අතුරු හිං’ යන නමින් ද හැඳින්වේ. අද, හත, පුවසළ, උතුරුපුවුප යන නැකත් ප්‍රධාන හිං හතරට ද උතුරුසළ, පුනාවස, සිත, රේවතී යන නැකත් අතරු හිංවලට ද සම්බන්ධ වේ. බලිකවි පොත්වල විසා, අභිජිත්, පළු, සුවණ, අධිලිස ආදි නැකත් ද අතුරු හංවලට ඇතුළත් කර තිබේ. ග්‍රහබලිය නමින් හැඳින්වෙන ශාන්ති කර්මයේ දී නියමිත ප්‍රමාණයට මැස්සක් බැඳ නවග්‍රහ රූප සහිතහි හතර සිව්කොන අඹා ආතුරයාගේ කේන්ද්‍රමණ්ඩලය බලිය මැද පිහිටුවති. නානා ප්‍රභේද විෂය කොට පවත්නා බලි බොහොමයක ම යම, කාල, වායු,මෘත්‍යු යන නමින් රාක්ෂස රූප සතරක් බලියේ සිව්කොන ඇඹීම සිරිතකි. හිංවලි අයහපතක් මිස යහපතක් කිසිවිටෙකත් ඇති නොවන බැවින් අනිෂ්ට විපාක දෙන දෝෂ විශේෂයක්වශයෙන් සලකනු ලැබේ. හිං හතර, හිං අට, හිං දොළස, හිං සොළොස ආදී වශයෙන් හිං සොළොස් ආකාරයකට බෙදා තිබේ. හිං හතරට අධිපති අධිපති රකුසන් සිව් දෙනකු ගැන බලි පොත්වල විස්තර වේ. අද නැකතෙහි වූ යම හිනට විසුද්ධ නම් රකුසෙක් අධිපති ය. රතු පැහැයෙන් යුත් මේ රකුසාට දත් සතරකි. හිසේ ජටාවකි. නෙත් තුනකි. හේ නරබිල්ලක්, කඩුවක් හා යම මුගුරක් අත්වලින් දරයි. මොහුගේ උත්පත්තිය පොසොන් මස පුර තියවක ලත් දිනක මිථුන ලග්නයෙන් වූ බව දැක්වේ. හත නැකතෙහි වූ කාල හිනට රන් පැහැයෙන් යුත් ශරීරයක් ද අත් සතරක් ඇති කඩුවක් හා යම මුගරක් දරමින් අසෙකු පිට නැගුණ රකුසෙක් අධිපති වේ. ඔහු සෝම යකුට දාව හිමවන දෙව් කුසයෙන් බිනර පුර තියවක දිනක මිථු ලග්නයෙන් උපන් බව සඳහන් වේ. පුවසළ නැකතෙහි වූ වායු හිනට නයිපෙන තුනක් හා රකුසු මුහුණු පසක්ඇති නිල්පැහැයෙන් යුත් දුනු, මුඟුරු, මුගුරු, නිරබිලි ගත් අත් සතරකින් යුත් එළුවාහන නැගුණ රකුසෙක් අධිපති වේ. ඔහු බහුපතිට දාව නීලකණ්ඨක කුසයෙන් උඳුවප් මස දසවක ලත් සඳුදිනක ධනුලග්නයෙක්උපන් බව දැක්වේ. උතුරු පුවුප නැකතෙහි වූ මෘත්‍යුහිනට හිසේ ජටාවක් ද අත් සතරක් ද මුහුණු තුනක් හා රක්තවර්ණ ශරීරයක් ඇති ලේ, කඩු, සොටි අත්වලින් ගත් රකුසෙක් අධිපති වේ. ඔහු සෝමන නම් යකෙකුට දාව එජෝබර නම් යක්ෂිණියගේ කුස උපන් බව දැක්වේ. අතුරු හිංවලට අධිපති රකුසන්ගේ ලක්ෂණ ද බලිපොත්වල වෙන් වෙන් වශයෙන් විස්තර කර තිබේ. හිංවලින් මනුෂ්‍යාදීන්ට ඇතිව දොස් හිංදෝෂ නමින් හැඳින්වේ (දෝෂ බ.). මේ දොස් ඇතිවීමට හේතුව හිං ඡායා වැටීමයි. හිං දෝෂ ඒ ඒ මනුෂ්‍යයන්ගේ ජන්ම රාශි නැකත්වලට අනුව කලින් කලට ශරීරාවයවයන්හි භ්‍රමණය වෙමින් පවතී. වර්ෂයකට වරක් ද සිව්මසකට වරක් ද තෙමසකට වරක් ද ආදී වශයෙන් මෙහි භේද කිහිපයකි. මුඛය, හෘදය, පාද යන ස්ථාන ඇසුරු කළ යම හි කරණකොට පිළිවෙළින් මරණ, ව්‍යාධි හා ශුභ ද හෘදය, කුණිය, පාද ආශ්‍රිත කාලහිනින් ක්‍රමයෙන් ලාභ, ශෝක හා භය ද කුණිය, පාද, හිස ඇසුරු කළ වායු හින කරණ කොට ගෙන පිළිවෙළින් රෝග, මරණ, භය ද පාද, කුණිය,හිස ඇසුරු කළ මෘත්‍යු හිනින් පිළිවෙළින් රෝග, ශෝක හා භය ද ඇති වන බව සඳහන් වේ. මේෂාදි රාශිවලට පිළිවෙළින් හිස,මුහුණ, මුඛය, උගුර, ළය, තනය, බඩ, පිට, ඉඟටිය, කලව, දෙතන පට දෙපතුල හිං වැටෙන තැන් වශයෙන් දැක්වේ. ඒ ඒ කාලයන්හි ඇති වන උවදුරු රෝග ආදිය දැනගැනීමට ද මල්වරවීමේ ශුභාශුභ විනිශ්චය කිරීමට ද පීඩාවට පත්වන ශරීරාවයව දැනගැනීම් ආදියට ද හිං ප්‍රයෝජනවත් වේ. හිං දෝෂ පරිහාරය සඳහා බලි කර්ම හා ශාන්ති කර්මාදිය කරනු ලැබේ. හිං අකුරු නමින් හැඳින්වෙන අක්ෂර විශේෂය වස් කවි බැඳිමේ දී හා ඇතැම් අභිචාරකර්මවල දී ද යොදනු ලැබේ.
ආශ්‍රිත ග්‍රන්ථ
මහාසිරසපාදය සහ ශුභමඟුල් ශාන්තිය 11
මිහින්තලේ මාඑළියේ බඩල්ගෂිතයාගේ තල්කොළ පොතක්
ගුණණදොස් සඞ්ග්‍රහව 64
ඉන්ද්‍රගරුළුව
(කර්තෘ: ඩී.ආර්. සෙනෙවිරත්න: 1958)
(සංස්කරණය නොකළ)
