ඉන්සියුලින් ප්‍රහාර චිකිත්සාව
(Insulin Shock Therapy). විශේෂයෙන් මානසික රෝගවල දී උපයෝගී කරගනු ලබන ප්‍රතිකාර විධියකි. ඉන්සියුලින් (බ.) වූකලි අග්න්‍යාශයික ග්‍රන්ථියේ ස්‍රාවයකි. මානසික රෝග ලක්ෂණ ඇති රෝගීන්ට ප්‍රතිකාර කිරීමේ දී එය හතර ආකාරයකින් ප්‍රයෝජනයට ගනු ලැබේ. (1) මානසික රෝගීන්ගේ ආහාර රුචියත් ඒ මගින් ම සාමාන්‍ය කායික සෞඛ්‍ය තත්වයත් වර්ධනය කරනු වස් සුළු මාත්‍රා වශයෙන් — (2) මේහ තත්වයේ ම සංකුලයක් (අතුරු ආබාධයක්) වශයෙන් හටගත් මානසික රෝග ලක්ෂණ දක්වන මේහ රෝගීන් විෂයෙහි — (මෙහි දී ඉන්සියුලින් උපයෝගී කොටගනු ලබන්නේ අනෙක් මේහ රෝගීන් විෂයෙහි මෙන් ම රුධිර ශර්කරා මැඩ පවත්වාලීම පිණිසය. අධික ශර්කරා පහ වී යෑමත් මානසික රෝග ලක්ෂණ වී නම් ඒවා නැති වී යෑමත් ඇතැම් විට එක විට ම සිදු වේ.) (3) දඟලන හෝ කලබල කරන මානසික රෝගීන් සන්සුන් කිරීම සඳහා ශමන ඖෂධයක් වශයෙන්— (4) විශේෂයෙන් විපාටප්‍රේණිය (schizophrenia) නම් වූ මානසික රෝගයේ දීත් ව්‍යග්‍රතාව (anxiety state) වැනි වෙනත් මානසික ආබාධ සඳහාත් නියමිත ප්‍රතිකාරයක් ලෙස ඉතා අධික මාත්‍රා වශයෙන් — “ඉන්සියුලින් ප්‍රහාර චිකිත්සාව” යන පදය යථාර්ථයෙන් ම උචිත වන්නේ සිව්වැන්නෙහි වැටෙන රෝගීන්ට කරන ප්‍රතිකාරයටයි. රෝගියාගේ රුධිරයෙන් එහි සංසරණය වන රුධිර ශර්කරා ඉවත් කිරීම පිණිස අනුක්‍රමයෙන් වැඩි කරනු ලබන දෛනික මාත්‍රා වශයෙන් අමිශ්‍ර ඉන්සියුලින් (ප්‍රෝටමින් සින්ක් ඉන්සියුලින් නොවේ) අධික මාත්‍රා, රෝගියා හිස්බඩව සිටින විට, නික්ෂේපණය කිරීම ද රෝගියා ආක්ෂේප (වළිප්පු) නොහොත් සන්‍යාස (coma) තත්වයකට පත් කිරීම ද මෙම ක්‍රමයට ඇතුළත් වෙයි. මෙම ප්‍රතිකාරය කරගෙන යා යුතු සම්පූර්ණ කාලපරිච්ඡේදය සති තුනේ සිට මාස තුන දක්වා විය හැකිය. දිනපතා සාමාන්‍ය ඉන්සියුලින් ඒකක 60ක් පමණ දීමෙන් ප්‍රතිකාරය පටන්ගෙන රෝගියා සන්‍යාසයට පත් වන තුරු දිනපතා ඒකක 20කින් ඉන්සියුලින් මාත්‍රාව වැඩි කිරීම සාමාන්‍ය සිරිතයි. ඒ ඒ රෝගියා අනුව ඒකක 100 සිට 400 දක්වා වෙනස් වන මෙම සන්‍යාස මාත්‍රාව මගින්, රෝගියා ප්‍රතිකාරයට දක්වන ප්‍රතිචාරයට අනුව, 20 සිට 60 දක්වා වූ සන්‍යාස සංඛ්‍යාවකට ඔහු පත් කරනු ලැබේ. සන්‍යාස අවස්ථාවේ දී හෝ ඊට පෙරාතුව අපස්මාර-සදෘශ ආක්ෂේප ඇති විය හැකිය. රෝගියා පමුණුවනු ලබන සන්‍යාසයේ ගැඹුර හෙවත් තදකම සැලැකිය යුතු කරුණකි. කවර හෙයින් ද යත්, බොහෝ කලක සිට පැවැතෙන ආබාධවල දී හා විපාටප්‍රේණිය වැනි මාත්සරික ආබාධවල දී කෙරෙන ප්‍රතිකාරයන්ට රෝගියා දක්වන ප්‍රතිචාරය ඔහු නිරුපද්‍රැතව පැමිණවිය හැකි සන්‍යාසයේ ගැඹුර (තදකම) මත රඳා පවත්නා බැවිනි. ග්ලූකෝස් නික්ෂේපණය කිරීමෙන් හෝ රෝගියාට නළ මාර්ගයෙන් ශර්කරා ද්‍රාවණයක් පෙවීමෙන් හෝ සන්‍යාසයේ අඛණ්ඩ පැවැත්ම අතරමඟ දී නවත්වනු ලැබේ. මෙම ප්‍රතිකාර ක්‍රමය, එනම් ඉන්සියුලින් චිකිත්සාව හෙවත් මන්දමධුරත්තීය ප්‍රහාරය, ආරම්භ කරන ලද්දේ වියනාවේ මාන්ෆ්‍රෙට් සාකෙල් (Sakel) විසින් 1927 වර්ෂයේ දීය. මෙහි ඵලදායීභාවය සම්බන්ධයෙන් විවිධ මත පවත්නා නමුදු මෙය එක්තරා විශේෂ රෝග සංඛ්‍යාවකට ප්‍රතිකාර කිරීමෙහි ලා ප්‍රත්‍යක්ෂ ක්‍රමයක් බව දිගු කලක් මුළුල්ලේ අත්දැක තිබේ. මෙයින් සුවය ලබන රෝගීන්ගේ සංඛ්‍යාව සියයට 30ක් පමණ වේ. එහෙත් මෙය රඳා පවත්නේ ආබාධය පවත්නා අවධිය තුළ දී ප්‍රතිකාරය ආරම්භ කරන මොහොත උඩය. මුලින් ම ආබාධය වැලඳීමෙන් පසු සමසක සිට වර්ෂයක් ඇතුළත දී ප්‍රතිකාරය ආරම්භ කරනු ලබන්නේ නම් සුවය ලබන්නවුන්ගේ සංඛ්‍යාව සියයට 30ක් පමණ වේ. ප්‍රතිකාරය ආරම්භ කිරීමට කල් පසු කරන තරමට සුවය ලබන්නවුන්ගේ සංඛ්‍යාව අඩු වෙයි. මෙසේ ආබාධය වැලඳී අවුරුදු තුනහතරකට පසු අරඹන ප්‍රතිකාරයෙන් සුවය ලබන්නවුන්ගේ සංඛ්‍යාව 5%ක් පමණක් දක්වා පහළ බැසීමට ඉඩ තිබේ. ප්‍රතිකාර ලබද්දී සිදුවන මරණ සංඛ්‍යාව ද සුළු නොවන හෙයින් විශේෂඥ සමීක්ෂණය යටතේ පමණක් ම ප්‍රතිකාරය කළ යුතුය. ඒ. ඇල්. අබේවර්ධන
(සංස්කරණය: 1970)
[[ප්‍රවර්ගය:]]
[[ප්‍රවර්ගය:]]
